Okullar ve Akıllı Telefonların Gölgesi

Ayrıntılar
Yazan: Nuri GÜR

 

 

Zil çaldığında koridorlarda yankılanan seslerin, öğrencilerin neşeli kahkahalarına karıştığı günleri hatırlayanların sayısı giderek azalıyor. Artık sınıfların kapısı açıldığında, içeriye yayılan sessizlik, eski zamanlardan kalma bir hayalet gibi dolaşıyor. Kafalar öne eğik, parmaklar ekrana dokunuyor, gözler sanal dünyaların içine gömülüyor. Kimi bilgi arıyor, kimi sosyal medyada kayboluyor, kimi de varlığını hissettirmek için dijital dünyaya dokunuyor. Ancak bir şey eksik: Gerçek insan teması, yüz yüze bakmanın, yan yana olmanın getirdiği samimiyet ve anlık duyguların doğallığı. Bu dönüşüm, yalnızca pedagojik bir mesele olmanın ötesinde, insanın ruhunu şekillendiren, karakterini belirleyen, varoluşunu anlamlandıran bir değişim olarak ele alınmalı. Eğitim sistemleri yalnızca bilgi aktarımı yapan mekanizmalar değil, aynı zamanda bireyin zihinsel, duygusal ve sosyal gelişimini besleyen ekosistemlerdir. Akıllı telefonların bu ekosistemlerdeki yeri sorgulandığında, mesele yalnızca öğrencilerin derslere odaklanması değil, daha derin bir varoluş krizine işaret eden bir dönüşüm meselesidir.

Modern çağın bireyi, iletişimin yalnızca kelimelerden ibaret olmadığını bilir, ancak yine de kelimeleri ekrandan almayı tercih eder. Göz göze gelmenin, birini doğrudan dinlemenin, beden dilinin ve tonlamaların taşıdığı anlamları kaybetmeye başladığında, birey yalnızca akademik olarak değil, duygusal olarak da eksilmeye başlar. Sosyal medya ile sürekli bağlantıda olmak, yalnızlık hissini artırırken, ironik bir şekilde bireyi daha da izole eder. Özgüvenin, aidiyetin ve kimlik inşasının ergenlik döneminde biçimlendiği düşünüldüğünde, bu izolasyonun uzun vadeli etkileri göz ardı edilemez.

Devamını oku: Okullar ve Akıllı Telefonların Gölgesi

Buried secretsPhotograph: Inrap

Zamanın Hücrelerine Kazınmış Hikâyeler

Ayrıntılar
Yazan: Nuri GÜR

İnsanlık tarihi, kâğıtlara ve taşlara yazılmış bir anlatı değildir yalnızca; o, kemiklerin, genlerin ve hücrelerin en derin katmanlarına işlenmiş bir mirastır. DNA, insanın göç yollarını, savaşlarını, sevgilerini, ihanetlerini ve hayatta kalma mücadelesini sessiz bir anlatıcı gibi saklar. Geçmişin sessiz tanığı olarak varlığını sürdüren bu biyolojik kod, yalnızca bireyin değil, tüm insanlığın ortak belleğinin bir yansımasıdır. Modern bilim, bu kodları çözerek insanın geçmişine, unutulmuş hikâyelerine ve medeniyetlerin kökenlerine ulaşmaya çalışıyor. Ancak, her keşif yeni bir gizem doğuruyor; her bulunan iskelet, yalnızca bir ölü değil, aynı zamanda yaşanmış bir hayatın kanıtı oluyor.

Zamanın içinde gömülü kalmış kemiklerden çıkarılan DNA, insanın sadece biyolojik evrimini değil, aynı zamanda kültürel ve toplumsal evrimini de gözler önüne seriyor. İnsanın tarih boyunca yaşadığı göçler, savaşlar ve ittifaklar, genetik veriler aracılığıyla yeniden canlanıyor. Uzak atalarımızın birbirleriyle nasıl etkileşim kurdukları, kimlerle çiftleştikleri, hangi coğrafyalarda yaşadıkları ve nasıl yok oldukları artık laboratuvarlarda ortaya çıkıyor. Bu yeni bilgiler, geleneksel tarih anlatılarımızı sarsıyor, toplumsal yapılarımıza dair köklü kabullerimizi sorgulamamıza neden oluyor. İnsan topluluklarının ataerkil mi yoksa anaerkil mi olduğu, göçlerin ve fetihlerin toplumsal düzeni nasıl şekillendirdiği gibi sorulara biyolojinin diliyle yanıt veriliyor.

Ancak insanın genetik haritasını çözmek, sadece bilimsel bir mesele değil, aynı zamanda varoluşsal bir yolculuktur. DNA dizilimlerimizde saklı olan öyküler, kim olduğumuza, nereden geldiğimize ve hangi yolları takip ettiğimize dair derin sorulara kapı aralar. Bu sorular, yalnızca geçmişe dair değildir; aynı zamanda geleceğimizi nasıl şekillendireceğimizle de ilgilidir. Çünkü DNA yalnızca bir hafıza deposu değil, aynı zamanda insanlık macerasının yönünü belirleyen bir pusuladır.

Devamını oku: Zamanın Hücrelerine Kazınmış Hikâyeler

Kayıp Zamanın Ağırlığı Ve Dünyanın Yüzündeki Çizgiler

Ayrıntılar
Yazan: Nuri GÜR

 

Zamanın rüzgarı, yüzümüzde derin çizgiler bırakırken, bizler hâlâ geçmişin enkazında bir gelecek inşa etmeye çalışıyoruz. Her çağın kendine ait bir ruhu vardır; kimisi fetihlerle, kimisi yıkımlarla, kimisi de sessiz bir umutsuzlukla hatırlanır. Biz, içinde bulunduğumuz çağda hangi ruhun hâkim olduğunu gerçekten biliyor muyuz? Birbirine karışan sesler, sürekli değişen sınırlar, güç savaşları ve unutulmuş insani değerler... Dünya, bir satranç tahtası gibi, büyük oyuncuların ellerinde hareket eden piyonlardan ibaret mi, yoksa içinde yaşadığımız toplumlar kendi kaderini belirleyebilecek iradeye sahip mi?

 

Bu soruların cevabını bulmaya çalışırken, bazen kayboluyoruz. Çünkü modern çağ, hakikati parçalara ayırarak bize sunuyor. Bir haber başlığı, bir diplomatik görüşme, bir ekonomik kriz ya da bir savaşın gölgesinde sıkışmış insanlar… Bunların her biri, gerçeğin yalnızca bir parçası. Peki, bütünü görebilmek mümkün mü? Yoksa çağımızın laneti, her şeyin iç içe geçtiği ama hiçbir şeyin tam olarak anlaşılamadığı bir karmaşa mı?

 

Güçlü liderler sahneye çıkıyor, büyük laflar ediliyor, koca koca devletler bir araya geliyor. Peki, bu buluşmaların, zirvelerin, müzakerelerin, savaşların ve barışların ortak noktası nedir? İnsanlık adına gerçekten ileriye doğru atılmış bir adım mı, yoksa yalnızca yeni bir statükonun inşası mı? Dünyanın en güçlü ülkeleri, en büyük silahlara sahip olanlar mı, yoksa en derin köklere sahip olanlar mı? Tarih, hep güçlülerin yazdığı bir destan mı, yoksa sessizlerin içinde saklı bir fısıltı mı?

Devamını oku: Kayıp Zamanın Ağırlığı Ve Dünyanın Yüzündeki Çizgiler

  1. Aşkın İki Ucu
  2. Medeniyetin Kökleri ve Geleceğin İnşası: Bir Uyanış Çağrısı

Sayfa 6 / 8

Ana Menü

Giriş Formu

  • Tevhidin Gölgesinde Merkeze Dönüş

    Günlerin ardı sıra yığıldığı bir çağda yaşıyorum; takvim yaprakları değil de sanki yıldızlar düşüyor gökyüzünden, her biri bir hakikati söndürerek. Zaman dediğimiz şey, artık içinde yön barındırmayan dev bir döngüye dönüştü; merkezini kaybetmiş bir çark gibi dönüyor, fakat nereye döndüğünü bilen yok. Eskiden zamanın kutsallığı vardı; bir doğuşun, bir ölüşün, bir dirilişin ritmiyle yoğrulurdu insan. Şimdi ise saatler yalnızca üretim periyotlarını, tüketim kampanyalarını ve sinir krizi aralıklarını ölçen metalik bir tanrı gibi. Bense bu anlamsız ritmin ortasında hâlâ bir merkezin varlığını hissediyor, kaybolmuşun izini süren bir seyyah gibi geçmişin kozmik ahengini kulaklarımda duymaya çalışıyorum.

    Bir zamanlar gökyüzü yalnızca astronomik bir veri kümesi değildi; yıldızlar, göç eden ruhlar gibi semayı geçerken hikmetin harflerini yazardı. Kozmosun matematiği, zihnin değil, kalbin sezgisiyle okunurdu. Fakat sonra biri çıkıp dedi ki: “Dünya dönüyor.” O sözle birlikte yalnızca yeryüzü değil, düşünce de döndü. Artık gök değil, göz egemendi; sezgi değil, hesap belirleyiciydi. Evrenin merkezinde duran kutsal dünya fikri, o cümleyle birlikte yerle bir oldu. O an, insanlık kendi eksenini de kaybetti. Kopernik yalnızca astronomiyle değil, hakikatle ilgili bir kırılma başlatmıştı. Bu kırılma, zamanla merkezî olan her şeyi değersizleştiren bir seküler depreme dönüştü. Artık ne Tanrı göklerin tepesindeydi, ne insan kendini kainatın anlam halkası içinde hissediyordu.

    Devamını oku: Tevhidin Gölgesinde Merkeze Dönüş

  • Kadının İnsanlığın Temel Taşı Oluşu

    İnsanlık tarihi boyunca kadın, yalnızca biyolojik bir varlık olarak değil, aynı zamanda toplumsal ve kültürel düzenin temel taşı olarak varlık göstermiştir. Doğanın bir parçası gibi görülen kadın, aynı zamanda bilincin, üretimin ve medeniyetin ayrılmaz bir parçası olmuştur. Ancak, tarih boyunca kadının bu konumu her zaman hakkıyla teslim edilmemiş, çoğu zaman bastırılmış, sınırlandırılmış veya göz ardı edilmiştir. Hak ettiği saygıyı ve değeri bulamadığı dönemler, toplumların da gerilediği, insanlığın eksik kaldığı dönemler olmuştur.

    Kadının toplumdaki rolü tarihsel olarak farklı kültürlerde değişkenlik göstermiş, bazı medeniyetlerde kadın bir güç ve otorite figürü olarak görülürken, bazılarında yalnızca itaat eden bir varlık olarak değerlendirilmiştir. Fakat insanın değeri, cinsiyetle ölçülemez. Kadın ve erkek, insanlık çatısının iki eşit sütunu olarak varlık gösterir. Bu eşitlik, yalnızca biyolojik değil, aynı zamanda sosyal, kültürel ve hukuki bir eşitliktir. Bir toplumun gerçek anlamda kalkınması, kadın ve erkeğin bir arada, hak ve sorumluluk bakımından eşit koşullarda yaşaması ile mümkündür.

    Devamını oku: Kadının İnsanlığın Temel Taşı Oluşu

  • Kırılgan Demokrasi

    Dünyanın siyasi sahnesinde yankılanan en büyük trajediler, genellikle öncesinde sessiz bir fısıltıyla başlar. Almanya’da aşırı sağın yükselişi, sadece bir ülkenin değil, bir kıtanın, hatta belki de bir medeniyetin derinlerde yatan fay hatlarını harekete geçiren bir sarsıntıdır. Geçmişin gölgeleri, 1930’ların karanlık dehlizlerinden süzülerek bugünün Avrupa’sına ulaşmış, rüzgarın yönünü değiştirerek küresel demokratik düzenin kırılganlığını bir kez daha gözler önüne sermiştir. Ancak, bu dalganın Türkiye’ye ulaşmayacağını düşünmek, gemisini fırtınada rotasız bırakmış bir kaptanın saflığına benzer. Türkiye’nin tarihinde, kimlik ve ideoloji üzerinden şekillenen gerilimler, Avrupa’daki dönüşümlerin bir yansıması olmaktan çok, onunla iç içe geçmiş bir hikâyenin parçasıdır. Demokrasi, burada da bir avuç toprağa ekilen narin bir tohum gibi, bazen büyümeye yüz tutmuş, bazen sert rüzgârlarla savrulmuş, ama hiçbir zaman köklerini tamamen kaybetmemiştir.

    Ancak, demokrasinin yalnızca seçim sandığında belirlenen bir ritüelden ibaret olmadığı gerçeği, çoğu zaman göz ardı edilmiştir. Oysa özgürlük, sadece oy pusulasına işaretlenen bir tercih değil, bireyin günlük yaşamında hissettiği, soluduğu, varlığına içkin bir hakikat olmalıdır. Almanya’daki aşırı sağın yükselişinin temelinde, ekonomik belirsizliklerin, kimlik krizlerinin ve küreselleşmenin doğurduğu güvensizliğin yattığını söyleyen siyaset bilimciler, aslında tüm bu parametrelerin Türkiye’de de benzer şekilde var olduğunu göz ardı edemezler. Büyük şehirlerin caddelerinde yankılanan huzursuzluk, kırsal kesimlerde fısıldanan gelecek kaygısı ve medya üzerinden inşa edilen korku politikaları, demokrasinin ruhunu adeta bir paslı çivi gibi sabitlemekte, hareket alanını daraltmaktadır. Bugün Avrupa’da yükselen milliyetçi dalga, Türkiye’de de kendi yankısını bulmuş, sokaklarda, kahvehanelerde, sosyal medya platformlarında dillendirilen en temel söylemler haline gelmiştir. Sınırlar kapatılmalı, kültürel saflık korunmalı, geçmişin görkemi yeniden inşa edilmelidir. Ancak bu retorik, bir halkın geleceğini kurma idealinden çok, onu geçmişin hatalarına zincirleme arzusunu barındırmaktadır.

    Devamını oku: Kırılgan Demokrasi

Eski Gönderiler